ΟΤΑΝ , ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ , ΑΓΑΠΟΥΣΑ

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα-
είναι προ πολλών ετών-
στην ίδια γή δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.



Λυρικήν την φαντασίαν
είχον, κι αν απατηλήν,
μ'εχορήγει ευτυχίαν
όμως ζώσαν και θερμήν.



Σ'ό,τι έβλεπε το μάτι
πλουσιαν έδιδε θωρηά
της αγάπης μου παλάτι
μοι εφαίνετο η φωληά.



Και το τσίτινο φουστάνι
εφορούσε το φθηνό,
σας ομνύω μοι εφάνη
κατ' αρχάς μεταξωτό.



Της εστόλιζαν τα χέρια
δυό βραχιόλια φτωχικά
δι'εμένα τζοβαέρια
ήσανε αρχοντικά.



Στο κεφάλι μαζεμένα
άνθη εφόρει απ'το βουνό-
ποιά ανθοδέσμη δι'εμένα
είχε τέτοιον στολισμό;



Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα βρίσκαμε μαζύ
και ή δεν είχεν τότε βάττους,
ή τας έκρυπτεν η γή.



Δεν με πείθει νύν το πνεύμα
των ρητόρων και σοφών,
όσον εν' εκείνης νεύμα
κατ' εκείνον τον καιρόν.



Όταν φίλοι μου αγαπούσα-
είναι προ πολλών ετών-
στην ίδιαν γή δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Κ.Π.Καβάφης