Παράξενη-α τρελή βραδιά

1. Πολύ γέλιο(καμία αμηχανία-άνετα,ίσοι)



2. Στερεότυπα(ένα χαμόγελο τοποθετείται στο στόμα μου όταν ακούω αυτό το τραγούδι)



3. Σκοτεινό χ14(υπό το φώς των δρόμων γράφω.Ξαφνικά όμως τα φώτα ανάβουν και ενώ επέρχεται η απόλυτη ξενέρα δεν ξέρω γιατί αλλά συνεχίζω να γράφω)
   
   

Ανοίγω το παράθυρο μπας και φύγει το αλκοόλ και η μυρωδιά του τσιγάρου από πάνω μου αλλά κάτι σαν να με σπρώχνει να θέλω να το κρατήσω ώστε να θυμάμαι αυτή τη βραδιά.

Ο αναπτήρας πάντα μου φέρνει μνήμες μιας παλιάς εποχής.ανεμελιάς,όμορφης παρέας που τίποτα δεν είχε να κρύψει εκτός από κάτι που κι απόψε έπρεπε να μην ειπωθεί ούτε καν να δειχτεί...

Αλλαγή σταθμού,γράμματα αλλοπρόσαλλα από τις λακούβες της Κηφισίας.

Και για να ξεθυμάνω αν και έχανα συνεχώς ΝΑΙ-ΟΧΙ,ΝΑΙ-ΟΧΙ,ΝΑΙ-ΟΧΙ...

Δεν έχω τίποτα να σου πώ....εκτός...από...

Τάσεις Φυγής.

Τι ωραίο πρωινό σήμερα!Φωτεινό, ωραίο πρωινό!

Τι ωραία αυτή η μελαγχολία που νιώθω!Σκοτεινή αλλα γλυκιά μελαγχολία!

Μια και μόνο επιθυμία έχω τώρα...μακάρι να μπορούσα να πάρω τη τσάντα μου,ν'ανοίξω την πόρτα αλλά να μην βγώ στον κήπο του σπιτιού αλλά σ'ένα δρομάκι στο κέντρο του Ναυπλίου.Είναι από τα λίγα μέρη που δεν βαριέσαι το περπάτημα κι ας περνάς από τους ίδιους δρόμους,καθώς κάθε φορά ανάλογα τη θέση του ήλιου αλλά και τη διάθεσή σου φαίνεται και διαφορετικός.Κι όταν φτάσεις στην άκρη του λιμανιού μπροστά απο τα γεμάτα μαγαζιά βάζεις μουσική,ανάβεις ένα τσιγάρο και βλέποντας το Μπούρτζι απέναντι ονειροπολείς.

...μακάρι να μπορούσα να πάρω τη τσάντα μου,ν'ανοίξω τη πόρτα αλλά να μην βγώ στον κήπο του σπιτιού αλλά στην είσοδο του λιμανιού της Σύρου.Να περπατήσω ως την πλατεία δημαρχείου,να φτάσω ως την μικρή τη πλατεϊτσα μπροστά από τον Ο.Τ.Ε,ώσπου να καταλήξω στην Άνω Σύρο σ' ένα μικρό καφενεδάκι πίνοντας ελληνικό κι έχοντας στο πιάτο όλη την Ερμούπολη.

...μακάρι να μπορουσα να πάρω τη τσάντα μου ,ν'ανοίξω την πόρτα αλλά να μην βγώ στον κήπο του σπιτιού μου αλλά στον κήπο του σπιτιού του Ρίτσου μέσα στο κάστρο της Μονεμβασιάς.Μπροστα από ένα επιβλητικό σπίτι που στέκεται ψηλότερα από όλα τ' άλλα λες και γνώριζε ότι εκεί μέσα θα γίνουν μεγάλα πράγματα.Κάτσε λίγο στο πεζουλάκι κοίτα το πέλαγος και τα μανιασμένα κύμματα να χτυπούν τα τείχη του κάστρου τόσο δυνάτα σαν να πολιορκούν αυτό αλλά και σένα.

...μακάρι να μπορούσα...αλλά δεν μπορώ...

ΟΤΑΝ , ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ , ΑΓΑΠΟΥΣΑ

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα-
είναι προ πολλών ετών-
στην ίδια γή δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.



Λυρικήν την φαντασίαν
είχον, κι αν απατηλήν,
μ'εχορήγει ευτυχίαν
όμως ζώσαν και θερμήν.



Σ'ό,τι έβλεπε το μάτι
πλουσιαν έδιδε θωρηά
της αγάπης μου παλάτι
μοι εφαίνετο η φωληά.



Και το τσίτινο φουστάνι
εφορούσε το φθηνό,
σας ομνύω μοι εφάνη
κατ' αρχάς μεταξωτό.



Της εστόλιζαν τα χέρια
δυό βραχιόλια φτωχικά
δι'εμένα τζοβαέρια
ήσανε αρχοντικά.



Στο κεφάλι μαζεμένα
άνθη εφόρει απ'το βουνό-
ποιά ανθοδέσμη δι'εμένα
είχε τέτοιον στολισμό;



Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα βρίσκαμε μαζύ
και ή δεν είχεν τότε βάττους,
ή τας έκρυπτεν η γή.



Δεν με πείθει νύν το πνεύμα
των ρητόρων και σοφών,
όσον εν' εκείνης νεύμα
κατ' εκείνον τον καιρόν.



Όταν φίλοι μου αγαπούσα-
είναι προ πολλών ετών-
στην ίδιαν γή δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Κ.Π.Καβάφης

"Μην στεναχωριέσαι, όταν νιώθεις ότι έφτασες στο πάτο του πηγαδιού τότε ένα σχοινί θα σε τραβήξει."

Τι είναι αυτό το σχοινί;Κι αν εγώ θέλω να ριζώσω σττο πάτο αυτού του πηγαδιού;Και που το βρίσκεις αυτό το σχοινί;Μήπως μια μέρα που προσπαθώ να φτάσω στην επιφάνεια έρθεις και μου το κόψεις γιατί θέλεις να με βλέπεις στο πάτο;Γιατί μέσα απο τα λόγια σου τα τάχα συμπονετικά προσπαθείς να αποφύγεις τις ευθύνες σου και τις συνέπειες των πραξεών σου;Τελικά εγώ το βρήκα το σχοινί μου;

Είναι δυνατόν να μην το έχω βρεί;

Και βέβαια το 'χω βρεί.Είναι ένα απαλό "πράσινο" σχοινί το οποίο έχει τόση δύναμη όση κι αδυναμία.

Όταν είναι δυνατό με τραβάει προς τα πάνω ενώ όταν είναι αδύναμο του τονώνω την αυτοπεποίθηση ώστε να είναι και πάλι δυνατό.

Το καλό με αυτό το σχοινί είναι ότι υπάρχει ανταλλαγή ρόλων πολλές φορές, δηλαδή υπάρχουν φορές που εγώ είμαι το σχοινί που θα τραβήξω για να βγεί από τα Τάρταρα.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σχοινί το οποίο τον τραβάει από το δικό του πηγάδι.

Έτσι εγώ το μόνο που θέλω να πω είναι σ'ευχαριστώ σχοινί μου

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω;

...κι όχι μόνο όταν σε θέλω.Δεν έρχεσαι ποτέ...-Σκέτο-Πέρασαν κιόλας τέσσσερα χρόνια.Πότε πρόλαβαν;Πριν τέσσερα χρόνια ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε χωρίς να προσπαθεί ο ένας να πικάρει τον άλλον,έτσι απλά για να δείξουμε ποιός βγήκε πιο δυνατός και αλώβητος μετά τον χωρισμό μας.

Δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος στη ζωή μου που να θέλω να μάθω αν είναι καλά τόσο πολύ.Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μια μέρα θα σηκώσω το τηλέφωνο,θα σου πώ να συναντηθούμε, θα μου πεις "ναι" και μετά....

-Είσαι καλά;Κι όσο τρελλαίνομαι πιο πολύ τόσο πιο πολύ αυτή η σκέψη στροβιλίζεται στο μυαλό μου.Το οποίο μυαλό μου πως τα 'χεις καταφέρει έτσι ακόμα το ορίζεις και με εξοργίζεις.Πολλές μικρογραφίες του ονοματός σου κάνουν πάρτυ κάθε τόσο μέσα σ' αυτό.

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί νιώθω και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα για σένα.Αφού εσύ έφταιγες,εσύ δεν άντεξες,εσύ μόλις είδες τα δύσκολα την έκανες αλλά από την άλλη εγώ σε χώρισα λες και με τις πράξεις σου με ωθούσες να το κάνω ,ίσως για να βγείς από τη δύσκολη θέση.

Πολλες φορές κάθομαι να διαβάσω τα μηνύματά σου στο κινητό μου(τα οποία πρέπει επιτέλους να σβήσω) ή τα γραμματάκια και τις κάρτες που ανταλάσσαμε κι αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι με την πάροδο του χρόνου τα συναισθήματα που μου προκαλούν αυτά που διαβάζω έχουν αλλαξει ριζικά.Κάποτε τα διάβαζα κι έριχνα το κλάμα της ζωής μου σκεπτόμενη ότι υπήρξε ένας άνθρωπος στη ζωή μου που μ'αγάπησε τόσο πολύ.

Το επόμενο στάδιο ήταν ο θυμός ως ένας μηχανισμός άμυνας τύπου:

"Γιατί τα λές αυτά, αφού όλα ήταν ψέμματα;'

Και τέλος το στάδιο που βρίσκομαι και τώρα, της πλάκας και του γέλιου:

"Μα πόσο μικρά είμασταν και λέγαμε τετοιες βλακιουλίτσες;"

Είδες πάλι τα κατάφερες και μιλάω για σένα,πάλι σκέφτομαι εσένα.Το ονοματάκι σου έχει ξεσαλώσει μέσα στον εγκέφαλό μου.Και ποιά η ανταμοιβή για τις τόσες σκέψεις μου...

...ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΠΟΤΕ...