...κι όχι μόνο όταν σε θέλω.Δεν έρχεσαι ποτέ...-Σκέτο-Πέρασαν κιόλας τέσσσερα χρόνια.Πότε πρόλαβαν;Πριν τέσσερα χρόνια ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε χωρίς να προσπαθεί ο ένας να πικάρει τον άλλον,έτσι απλά για να δείξουμε ποιός βγήκε πιο δυνατός και αλώβητος μετά τον χωρισμό μας.
Δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος στη ζωή μου που να θέλω να μάθω αν είναι καλά τόσο πολύ.Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μια μέρα θα σηκώσω το τηλέφωνο,θα σου πώ να συναντηθούμε, θα μου πεις "ναι" και μετά....
-Είσαι καλά;Κι όσο τρελλαίνομαι πιο πολύ τόσο πιο πολύ αυτή η σκέψη στροβιλίζεται στο μυαλό μου.Το οποίο μυαλό μου πως τα 'χεις καταφέρει έτσι ακόμα το ορίζεις και με εξοργίζεις.Πολλές μικρογραφίες του ονοματός σου κάνουν πάρτυ κάθε τόσο μέσα σ' αυτό.
Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί νιώθω και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα για σένα.Αφού εσύ έφταιγες,εσύ δεν άντεξες,εσύ μόλις είδες τα δύσκολα την έκανες αλλά από την άλλη εγώ σε χώρισα λες και με τις πράξεις σου με ωθούσες να το κάνω ,ίσως για να βγείς από τη δύσκολη θέση.
Πολλες φορές κάθομαι να διαβάσω τα μηνύματά σου στο κινητό μου(τα οποία πρέπει επιτέλους να σβήσω) ή τα γραμματάκια και τις κάρτες που ανταλάσσαμε κι αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι με την πάροδο του χρόνου τα συναισθήματα που μου προκαλούν αυτά που διαβάζω έχουν αλλαξει ριζικά.Κάποτε τα διάβαζα κι έριχνα το κλάμα της ζωής μου σκεπτόμενη ότι υπήρξε ένας άνθρωπος στη ζωή μου που μ'αγάπησε τόσο πολύ.
Το επόμενο στάδιο ήταν ο θυμός ως ένας μηχανισμός άμυνας τύπου:
"Γιατί τα λές αυτά, αφού όλα ήταν ψέμματα;'
Και τέλος το στάδιο που βρίσκομαι και τώρα, της πλάκας και του γέλιου:
"Μα πόσο μικρά είμασταν και λέγαμε τετοιες βλακιουλίτσες;"
Είδες πάλι τα κατάφερες και μιλάω για σένα,πάλι σκέφτομαι εσένα.Το ονοματάκι σου έχει ξεσαλώσει μέσα στον εγκέφαλό μου.Και ποιά η ανταμοιβή για τις τόσες σκέψεις μου...
...ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΠΟΤΕ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου