Μπορείς να σταματήσεις να κλαίς?Δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο έτσι.Δεν κουράστηκες ακόμα?Ολόκληρο το καλοκαίρι αυτό το πράγμα γίνεται.Τι σου φταίει?Τι σου συμβαίνει?Είσαι δυστυχισμένη?Είσαι ευτυχισμένη?Τι είσαι?Πάλι τα μάτια σου θα είναι πρησμένα.Πάλι θα προσπαθείς να τα καμουφλάρεις με λίγο μολύβι και σκιά...
Είναι φοβερά αντιφατικό το τι ευτυχία νιώθεις την ώρα που από την άλλη κλαίς από λύπη.Είσαι ευτυχισμένη όταν σκέφτεσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο,τα χαρακτηριστικά του,τον τρόπο που σε κοιτάει,τα χείλη αυτά που μπορείς να μείνεις καθηλωμένη για ώρες και να τα φιλάς.Να κοιτάς τον λαιμό της ,τα χέρια της πως μπλέκονται και σφίγγουν τα δικά σου λες και συ ένα τοσοδούλικο,αδύναμο ανθρωπάκι είσαι ικανό να τη σώσεις.
Σ'αγαπάει πολύ και το ξέρεις γι'αυτό και αποδέχεσαι πράγματα και καταστάσεις,γιατί θεωρείς ότι η αγάπη είναι πιο σημαντική και πάνω άπο όλα και δεν θα αφήσεις τίποτα να σου καταστρέψει αυτο το υπέροχο που έχεις.
Κάποιες φορές σκέφτεσαι όμως ότι εντάξει έχεις και μια υπόσταση δεν μπορούν να σε καβαλήσουν ολοί και να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη σου.Βέβαια μην ξεχνάς ότι εσύ τους έδωσες το περιθώριο και το δικαίωμα να το κάνουν.Ας το κάνουν λοιπόν, αν αυτό τους καλύπτει και νιώθουν καλά με τον εαυτό τους ας το κάνουν...
Εκείνες όμως τις φορές που κάνεις τέτοιες σκέψεις ένα πράγμα σου 'ρχεται στο μυαλό,το πρόσωπό της,αυτός ο άνθρωπος που σε προσέχει,σε φροντίζει,σε κοιτάει και νιώθεις μοναδική και ξέρεις ότι δεν είναι μόνο εντυπωσή σου.Είναι για σένα ότι πολυτιμότερο έχεις,είναι κάτι που το ήθελες τόσο καιρό,είναι ο άνθρωπος που θέλεις να ζήσεις πολλά χρόνια μαζίτου.Να είσαι δίπλα του ότι κι αν του συμβεί,κι εκείνος σε σένα ανιδιοτελώς και χωρίς πισωγυρίσματα.
Με ρωτάει μερικές φορές αν το περίμενα να την αγαπήσω τόσο πολύ.Δεν ξέρω αν το περίμενα ή όχι ξέρω όμως ότι το νιώθω και ότι πιστεύω ότι το αξίζει.Αξίζει να την αγαπάνε αξίζει να της φέρονται σωστά και όμορφα γιατί είναι καλός άνθρωπος.
Εσύ από την άλλη προσπαθείς, χωρίς να το καταφέρνεις πάντα ,να σταματήσεις τις ερωτήσεις τύπου "μ'αγαπάς" πια δεν σου κάνουν αίσθηση,σε ξενέρωσαν και δείχνουν και τις ανασφάλειές σου.Εκείνη την ώρα που θέλεις ν'ακούσεις το σ'αγαπώ της, πές της το καλύτερα εσύ,είναι ακόμα πιο ωραίο...
Ποπο..πώς πέρασε η ώρα,κοίτα πόσες γραμμές έχεις γράψει..Παρατήρησες ότι σταμάτησες να κλαίς.Δεν πονάς πια,δεν σφίγγεται η καρδιά σου..Το γράψιμο τα γιατρευει όλα..άργησες να το καταλάβεις αλλά...Πρέπει να γίνεις σκληρή.Όχι για τους άλλους για σένα..αλλά δεν θα 'σαι σύ αν γίνει κάτι τέτοιο.Ξέρω ότι φοβάσαι κιόλας και για τον τρόπο που θα γίνει αυτό,φοβάσαι μην τους χάσεις και δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το τίμημα,φοβάσαι γενικά να μιλήσεις να πεις αυτό που πραγματικά θέλεις γιατί πάντα βάζεις τους άλλους προτεραιότητα ..και δεν σε ενοχλεί γιατί ειναι σημαντικοί για σενα.Εσύ είσαι σημαντική για μένα και ξέρεις σε ποιά αναφέρομαι..ότι πιο σημαντικό...ότι πιο αγαπημένο...ότι πιο ξεχωριστό...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ

ΚΑΙ

ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΖΩ

Σ'ΑΓΑΠΩ

Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει

Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι

Στην ζωή μου χρώμα το χαμόγελό σου

Ήρθες και κατάργησες για πάντα το χειμώνα

Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει

Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι

Το χαμόγελό σου χρώμα στη ζωή μου

Στο χαμόγελό σου μοιάζουν όλα αληθινά

Το χαμόγελό σου μόνη αμοιβή μου

Μου χαμογελάς

και νοιώθω εγώ παιδί ξανά

ΑΣΠΙΡΙΝΙ

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,

μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,

τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,

ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,

τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,

έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,

πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,

όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου ' χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ

κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ

θα νικηθώ με ένα καφέ

και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιείς,

να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,

πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δείς,

μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.

Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει

κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιούν,

κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ

κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,

θα νικηθώ μ' ενα καφέ

και μια ασπιρίνη.